domingo, 8 de abril de 2007
Aquí vos deixo o meu soño.
A tarde do sábado como non tiña ganas de facer nada, adiqueina a tumbarme no sofá e ver algunha película na tele, pensando que se cadra os programadores de televisión, xa deran en rematar coas pelis típicas da semana santa, pois nada estaban poñendo "Barrabás", con Anthony Quinn.
Non quixen cambiar de canle, millor dito non cambiei por non me mover a buscar o mando, que por certo nunca aparece cando xa te acomodaches, ou polo menos eso me pasa a min sempre
E mirando ó Barrabás funme quedando durmida, e as imaxes da pantalla fóronse fundindo coas dun soño cecais irrevente polo da cousa bíblica da peli.
Era ó solpor e atopábame tumbada nun lameiro, vestida cunha túnica desa cor ocre, que máis parece sucia. Ó meu arredor había máis xente, toda vestida coma min, Pensei que era a película que estaba a ver, pero non, realmente estaba durmida no lameiro, e nese soño imaxinaba unha sorte de asento que semellaba moi cómodo e unha parede na que se ían sucedendo imaxes. Espertaronme as voces da xente do meu arredor verrando, -deixádeo, non o matedes! Xa me din conta que o home que traían os soldados era o meu mozo, eu ficara alí a esperalo, e non sabía moi ben que acontecera para que agora o trouxeran preso. Funme acercando, era difícil, había moita xente, non me deixaban pasar, pero poiden escoitar o que dicían os soldados, - aquí quedas e non volvas por alí, pois a próxima morrerás de certo.
A xente foise apartando, e por fin puden acercarme ó meu amado, o meu querido Anthoni.
- Meu ben que foi o que fixeches? vaia susto me deches xa pensei que te ían matar.
-Ai, miña nena, íbache coller aquela flor que tanto che gusta.
-O que me gusta a min xa o sabes ti, non fai falla que arrisques a túa vida con tolemias de flores.
Entón empezou a bicarme e a acariñarme, as mans de Antony eran grandes e fortes coma todo nél... e deixeime levar respondendo as súas caricias que eran cada vez máis intensas e máis íntimas... Entón tocaron o timbre insistentemente, e o despertar alí estaba o Anthony na pantalla crucificado, e as letras THE END.
 
postado por Son Unha Xoaniña ás 10:21 | Permalink |


7 Comentarios


  • falou o 8 de abril de 2007 às 15:14, Anonymous Anónimo

    hahahahaha, que genial!

    Tu tonta nom és eh? Esse macho-men bicando-che BARRABÁS.... interessante sonho, já que nos soltamos no rolho erótico-festivo ao melhor conto um meu desses FORBBIDEN :D

    Beijos e bem-vinda Rifo!

     
  • falou o 8 de abril de 2007 às 16:14, Blogger besbe

    se nos poñemos rematará sendo o fodemillo ensoñado :D, noraboa por soltarte rifo, que eramos moitos os que non contabamos eses soños aahahaha

     
  • falou o 8 de abril de 2007 às 20:25, Anonymous Anónimo

    A miúdo sonho coas tias cachondas que vexo pasar as veces desde a xanela da habitacion en santiago...non sei quen son.. agora que con personaxes biblicos.....

     
  • falou o 8 de abril de 2007 às 20:25, Anonymous Anónimo

    eso si, un sonho fermoso

     
  • falou o 9 de abril de 2007 às 11:41, Blogger Elianinha

    ai, anthony quinn, que sex-symbol...

     
  • falou o 10 de abril de 2007 às 22:51, Anonymous Anónimo

    onte Quico Cadaval leu este sonho em "A boca da noite"
    Fermoso sonho, por certo

     
  • falou o 10 de abril de 2007 às 23:31, Blogger Ana Bande

    Devecía por viaxar a Exipto e a oportunidade cheogou aínda que fose nun soño. Alí estaba eu no medio e medio do amarelo, do verde e do azul. Os ollos xa os tiña do color da arenisca e tódolos días e todas horas sentía o meu corazón tremendo coa mesma emoción que xa sentía cando puxen o pé no asfalto do aeroporto. Tiña moito que facer aquí e eran poucos os días, pero de todas as maravillas a máis importante para min, aínda sen saber o motivo, era baixar o Nilo nunha faluca coa súa enorme vela. O soño ata aquí parece unha experiencia pracenteira pero aínda que non o creades tratouse dun verdadeiro pesadelo porque malia os meus esforzos os días pasaban e non atopaba xeito de facer realidade o meu desexo. Cada mañá saía máis cedo do hotel co firme propósito de chegar a tempo de pillar unha praza pero en canto me achegaba ao embarcadoiro enormes ringleiras de turistas facíanme desistir e aproveitar o día noutra actividade. E así un día e outro, e cada hora que pasaba a miña anguria crecía e xa non había momia, papiro, pirámide ou paisaxe que me quitase da cabeza o paseo en faluca. Chegou o último día e tiña que tomar unha determinación se quería ver cumplido o meu desexo. E entón decidín camiñar ata o embarcadoiro máis próximo e durmir alí mesmo. Quedei durmida sentada nunha escaleira que se perdía na auga do Nilo e pouco a pouco o balbordo e os empurróns da xente fixéronme acordar de súpeto. Xa non vía a auga entre os milleiros de cabezas que corrían cara a faluca e entón decidín abrirme paso empurrando eu tamén ata que albisquei o que eu naquel intre pensaba que era a punta do velame da faluca. Cada centímetro que avanzaba aquel velame trocábase nunha forma misteriosa ata que cheguei ao derradeiro chanzo. As xentes entolecidas tirábanse á auga para chegar ata EL. A faluca non era tal. Era un enorme sarcófago flotante cun falo duns cincuenta metros de altura que atraía poderosamente a tódolos turistas que devecían por chegar a él como se lles fora a vida no asunto. Malia os empurróns e os berros quedei rezagada ollando o espectáculo e tratando de asimilar o significado da escea. En canto vin a foto do amigo Arume materializouse o meu soño. O único que había que mudar eran as dimensións do velame da faluca.