Levo uns días que so soño coa praia, o mar e unha tumbona.
Pois así me vexo no soño, tumbada ao sol ben aceitadiña para non me queimar, cun libriño aberto e descansando enriba do meu peito, nunha praia con pouca xente na que so se sinte o mar e uns nenos xogando alá ao lonxe.
De súpeto alguén se senta ao meu carón, estende a toalla e colle un cigarriño, acércase a min e pídeme fogo, eu erguínme un pouco molesta, pois atopábame nunha especie de éxtase que levaba tempo buscando, e a verdade, que me viñera un ligón de praia a dar a murga pois como que non.
O tipo non tiña mala pinta, nin semellaba querer nada máis agás o que me estaba pedindo e notou deseguida o meu desagrado, eu busquei o mecheiro e dinllo, el prendeu o seu cigarro e pediume desculpas pola molestia. Eu que xa dera en sair da miña éxtase, collín tamén un cigarro e volvínme a tumbar pero sen deixar de observar ao meu veciño.
A praia ía quedando baleira, os nenos que andaban a xogar xa marcharan e o sol xa estaba a piques de agocharse; o tipo seguía ao meu carón mirando ao mar e sen intención de marchar.
Empecei a recoller as miñas cousas e cando xa tiña todo metido na bolsa, levanteime e púxenme o pareo pola cintura, o tipo ergueuse e axudoume a encartar a tumbona, eu díxenlle que non facía falla que xa me apañaba soa, pero él insistiu e cando rematou díxome que se quería podiamos cear algo no chiringuito, que levaba moito tempo na miña busca e que agora que me atopara, non podía deixarme ir sen intentar unha cea conmigo.
Pregunteille si me coñecía de algo e contestoume que de sempre, que era a muller dos seus soños; eu non o podía crer, pensei que o tipo era un pirado, ¡pero que sempre teño que atoparme cos pirados que andan soltos por ahí!, xa mo dicía miña nai, _non vaias soa, que nunca se sabe.
Seguinlle a corrente, pensei que sería mellor estar onde houbera máis xente polo que pudera pasar. Fomos camiñando ata o chiringuito e alí nos sentamos a cear, él empezou a falar e a contar unha morea de cousas que me deixaron tola, ¿cómo sabía tanto de min?, agora si que tiña medo de verdade, él como presentindo os meus temores, díxome: _non me teñas medo, seguro que si pensas un pouco lenbraraste de min. Eu xa había rato que non facía máis que pensar en quen podía ser o tipo, e de súpeto véuseme a mente aquel rapaz que cando eu estudaba 5 de EXB, veu novo a metade de curso e cando rematou desapareceu e nunca máis se voltou a saber del, Anxel paréceme que se chamaba, para saír de dúbidas pregunteille _¿eres Anxel?
_ves, sabía eu que se pensabas un anaquiño habíaste lembrar.
Entón explicoume que seu pai traballaba nunha emprese eléctrica e por iso sempre andaba de un lado para outro, pero que sempre ficara pensando en min e coa certeza de atoparme algún día, e parece que o día era hoxe...
De súpeto veu o meu compañeiro cunha caña, e salpicoume na barriga
_sinto sacarche do teu soño, pero traigoche unha caña ben fresquiña.
_graciñas Anxel estabaa desexando...

- non te cabrees por iso muller que é peor!

- como non me vou cabrear, toliña?

- sabes que non me gustan os diminutivos. falo só para cabrearme, pero non, hoxe non.

- aiii... por que?

manola estaba chorando. non sabía moi ben por que, porque el non lle gustaba. era un bó rapaz, pasábano ben, rian moito. con el conseguira esquecerse dos seus problemas, das cousas que lle daban voltas na cabeza. e agora, dende que deixou o seu cepillo de dentes na casa, todo mudara de súpeto. daba a impresión de que era todo máis serio, máis importante.

- tola, non sei por que me volven todas esas lerias á cabeza.

- deixa que saian, deixa que veñan e dean todas as voltas que queiran, deixa que flúan, se non quedarán dentro e seguirás con ese cabreo que te trae amargada dende hai moito tempo.

- xa estás con esas trapalladas espirituais!

- sabes que funcionan. mírame a min.

- ...

dende había uns meses que á manola lle andaba un ruxe ruxe de preguntarlle á tola por algunha daquelas 'movidas' que tanto lle falaba e que tan ben lle funcionaran. só había que vela, tan guapa, tan deslumbrante, tan fascinante. quedaran atrás, moi atrás, os tempos das roupas flouxas e escuras, das depresións, do seu andar encollido, dos choros, dos desencontros amorosos... estaba claro que era outra.

- págalle á conta ao camareiro que imos dar un paseo.

preto da terraza había un camiño que levaba á fraga onde tanto xogaran de pequenas. o seu xogo preferido era imaxinarse que eran unhas princesas atrapadas no medio do monte, onde os piñeiros, os fentos, os carballos eran os soldados que as custodiaban. un día chegarían os principes azuis a salvalas e imaxinaban o encontro. peiteabanse unha á outra, adornábanse coas flores que atopaban, subían ás árbores para ver chegar á xente e ver se eran os seus príncipes, para imaxinar que estaban na torre dalgún impresionante palacio. sentíanse presas do seu pequeno universo e o monte dáballes liberdade para ir a outros mundos.

- que ben o pasabamos aquí, lembras? que bonito sería volver a xogar coa inxenuidade daqueles tempos. aquí é onde eu quero estar, daste conta? é aquí!

- xa, seino, por iso vimos pasear aquí.

- xa, claro.

pasaron uns poucos minutos paseando, coas lembranzas a rebulirlle polas súas cabeciñas. sentaron nun prado de herba tenra, vendo as nuves e os paxaros, e sentindo como o ar fresco lles daba na cara. manola tumbouse. e tentou relaxarse, que os pensamentos se lle foran a través do seu corpo cara a terra que sentía xusto debaixo. acariñaba a herba cos seus dedos. desexou estar completamente espida, sentirse liberada, parte da natureza que a embriagaba.

- tola.

- si?

- non quixera marchar nunca daquí. quixera quedarme aquí para sempre.

- ese é o teu problema.

- que dis?

- si. aínda segues esperando ao teu príncipe azul.

non puido aguantar nin un só segundo as bágoas que inundaron os seus ollos, que emborronou a imaxe da natureza que as envolvía.

- fíaste de min, manoli?

e púxolle unha man na fronte, dándolle unha pequena caricia pola cara.

- si, tola, si. levo un tempo querendo preguntarche por 'esas cousas', non sei moi ben como tratalas, non sei se creo nelas, pero necesito que me axudes, e ti sempre fuches unha moi boa amiga. déixome nas túas mans.

- pois entón, reláxate, libérate. chora, patalea, durme, fai o que queiras.

a man da tola quedou na fronte de manola, e manola sentía que lle pesaban os ollos.

- a miña man é túa.

manola colleulle a man e fixo que lle masaxeara o pelo, gustáballe moito que llo tocaran, lentamente, sen presas. as cavilacións deixaban de ser tan importantes e a relaxación estendíase coma a auga dende o pescozo ata a punta dos pes. o desexo de espirse volveu agora e pensou que á tola non lle importaría. un por un foi desabotoándose a blusa ata que sentíu a frescura nos seus peitos. baixou a cremallera da falda e notou como alguén (sería a tola) lla retiraba esvarando polas súas pernas. a lenta masaxe da cabeza seguía e seguía. notou como unha man baixaba polo pescozo, rozando a pel coas xemas dos dedos. outra man percorría a perna parándose no muslo. quedou alí, no interior do muslo, quecendo. unha man máis navegaba polo brazo, subindo e subindo ata que chegou ao sobaco. a calor dunha nova man moveuse lentamente ata chegar ao peito. así quedou durante uns minutos, sentíndose flotar entre a herba e as mans que a facían levitar sentindo o ar fresco que a inundaba por todos os recovecos do seu corpo.

e entón, lentamente, as mans comezaron a moverse, sen deixar un só anaquiño de pel sen explorar. todos e cada un dos poros do seu corpo sentiron que estaban vivos, que existían. emborrachábase pouco a pouco coas oleadas de intensas sensacións que lle chegaban de todos os lugares, algúns nin sabía que existían, e algús outros parecían estar fóra do seu propio ser.

e o orgasmo chegou. un orgasmo por cada parceliña de pel. un orgasmo múltiple concentrado nun só.

cando por fin puido respirar, sentiuse realmente ben. como se fose outra persoa, sen deixar de ser ela mesma, manola.

abriu os ollos e estaba soa, vestida. coa súa blusa, sen sostén, coa súa falda, tal e como saíra hoxe pola mañá de casa. era noite e había unha lúa chea impresionante, moi fermosa.

e, por fin, espertou.

Etiquetas: atoladomonte, contasoños, elos, manola, sexo

A falta de emoción na vida real, o mundo onírico é un marabilloso escenario para suplir carencias.
Hoxe soñeino outra vez, era infiel. Non soño particularmente que me lío con alguén, senón coa infidelidade en si. Co remordemento, ou a ausencia de remordemento, a intención malvada, o hedonismo. Si, un hedonismo reprimido na realidade que nos soños ceibo alegremente.
Hoxe, non recordo exactamente como chegaba a pasar, só vexo que estou bicando a un dos meus mellores amigos. Pasa, de xeito natural, estamos falando e de repente, comezamos a bicarnos. Hai paixón, pero non tanta como nunha aventura, senón que é un bico cómodo, sen as présas do prohibido, aínda que os dous sabemos que as convencións sociais non o entenden. Non nos sentimos mal por iso. Non o falamos. Só disfrutamos do pracer do bico.
Soñei algo parecido cun dos meus mellores amigos polo que anos atrás me sentira atraída. Sería a frustración dos beizos que non probei.
O outro día foi cun actor famoso. Non porque fose actor, coñézoo de vista, e na vida real non intercambiamos máis ca un par de palabras. Si, son tan enxebre, que ata para liarme cun famoso en soños pillo un de Ourense. Estamos sentados xuntos, falamos, acórdase de min. Comeza a soprarme na orella, e rematamos cunha aventura, pero destas que si son todo paixón, sexo, e vicio. E segreda. El é pai de familia, ninguén pode saber nada: a súa imaxe, a súa reputación. Así que aproveitamos cada curruncho para un bico, unhas caricias, un polvo... o que xurda.