sexta-feira, 3 de agosto de 2007
De volta a casa
Volvo á casa, está sendo noitiña, vou a pé. Á beira da estrada hai un xardín municipal, destes que pon en grande o nome do meu concello con flores de cores. Os xardiñeiros afánanse en que estea ben lexible, podan, transplantan, regan... eses choios típicos dos xardiñeiros. Do outro lado da estrada hai un alto, como un cantil pero en terra, do rebaixe da estrada. De súpeto, comezan a aparacer por aló enriba uns homes vestidos de negro, con armas rollo bazoca, e dispáranlle aos xardiñeiros.
Eu apártome do sitio e miro o conflito. Os xardiñeiros pola súa parte, a un berro de "xa están aquí estes fillos de puta" ao máis puro estilo que-vienen-los-charlis, pegan nas súas desbrozadoras, que se converten en armas potentísimas e devólvenlle os tiros aos do exército negro.
Como boamente podo, sigo no meu camiño e vou ata a miña vila, onde curiosamente hai unha rúa de pubs, en detrimento do negocio da tarta de queixo. Alí, na porta, unha antiga compañeira de traballo infórmame de que son os árabes que nos están a invadir. Entro, tomo algo, e penso que ao mellor debería refuxiarme nun lugar seguro.
Saio do local, e entro no do lado, unha tenda rollo hippie (tamén de nova creación). A dependenta dime que se finxo estar traballando non me pasará nada, que non se meterán comigo. Eu confío nela, ata que vexo que os demais que están na tenda están baixando por unhas esqueiras que dan ao pub anterior. A tía insiste en que me quede, pero para despistala collo e pídolle que me venda un cinto (que por suposto merco e póñoo, morrer pero con elejancia), e vou meténdome cara ás escaleiras. Mentres fóra, aumenta a tensión, óense disparos e máis disparos, e a xente corre dun lado a outro.
A xente que foi polas escaleiras entrou no pub, pero eu métome debaixo delas. Como son abertas e se me ve, tápome cun cristal transparente. Ábrese a porta da tenda e entran os árabes. A dependenta dille que está traballando normalmente, pero non debe de ser moi convincente, escóitase unha ráfaga de disparos. Matárona. De repente, un dos árabes comeza a descender pola escaleira na que eu me escondo, e grazas ao cristal transparente non me ve. Pega catro tiros por aí, e vaise.
Respiro aliviada. Soa unha musiquiña. O espertador. Son as 8,30 da mañá. Pero como vou ir eu traballar co cansa que estou?
 
postado por Elianinha ás 17:57 | Permalink |


2 Comentarios


  • falou o 6 de agosto de 2007 às 21:25, Anonymous Anónimo

    mi má!

    tenho que contar um que me aconteceu o outro dia estando eu em Nova Iorque :-D

    é algo assim como se chegasse ao New New York de Futurama, todo da vertigem... ascensores de chão transparente que descem a umha velocidade incrível, edificios superpostos uns aos outros, miradores desde os que olhar mais é mais edifícios, barcos, cristaleiras infinitas, gente a me falar sem entender... um caos e pra rematar... avións pequenos como abelhas que nos começam a atacar... e logo avions mais grandes e missils que caem sem estourar mesmo um cohete desses que lançavam as naves espaciais Apollo que cae ao meu carom sem me danar... em fim, nom tinha muita gana de ir aos USA e depois deste sonho... menos :D

    Beijos Eli e a ver se a gente se anima a escrever!!!

     
  • falou o 11 de agosto de 2007 às 10:40, Blogger Torreira

    Eso si que e ximnasia onírica e non o de Eva Nasarre...