Un día destes, de ceo azul, cunhas cantas nubes brancas ciscadas, un día normal por diante para aproveitar e non facer nada. Estou sentada na miña fiestra, como fago habitualmente, miro como axexan as veciñas. Que paz. Non me apetece seguir estudando, estou cansa e preciso duns minutos deste día primaveral para pensar en nada.

Xenial, aparecen máis nubes. "Unha tormenta, seguro", penso. As nubes comezan a moverse moi rápido -tendo en conta a súa velocidade media- e xiran como se unha batidora estivese a remexelas por detrás. Unha en concreto transfórmase na cara de Lincoln, é perfectamente recoñecible. E mentras os cúmulos seguen a virar no ceo a emisión radiofónica interrúmpese para anunciar que o ex-presidente norteamericano padecía unha grave e estraña enfermidade descoñecida. Pouco despois, anuncian da tolemia de Abraham Lincoln, quen fala nun idioma inaudito e que está a tratar de asasinar xente.

Sorprendida pola coincidencia, vexo que as caras seguen a aparecer nas nubes, vexo moitos rostros populares, sobre todo políticos, pero vexo tamén xente común, veciños, amigos... Nun novo avance informativo anuncian que unha estraña pandemia está a afectar aos cidadáns do mundo, mentres que no ceo están a manifestarse unha serie de nubes cun comportamento inexplicable para meteorólogos e científicos en xeral.

Nunha demostración da miña rápida capacidade dedutiva, caio na conta de que cando unha nube adopta a cara dunha persoa, dito individuo transfórmase nun esbirro dos extraterrestres que acomete a súa terrible fin: a dominación do mundo. Afortunadamente, ningunha das nubes representa a miña cara, así que me vexo na obriga de salvar a humanidade nunha ocasión máis.

Loxicamente, cunha técnica tan depurada, só hai unha explicación que permita entender o funcionamento das nubes alieníxenas. O vapor de auga oculta unhas grandes máquinas de retratar Polaroid que se encargan de tomar a imaxe dos seres humanos, e ao mesmo tempo introducirlle unha radiación no corpo que permite a súa posterior dominación e manipulación para fins tan malvadas. De feito, a pouco que un se esforce pode atisbar parte das máquinas de fotografar trala nube.

Ao máis puro estilo MacGiver, descubro a miña propia solución: a vía para salvar a humanidade está en cegar as cámaras de fotos alieníxenas co meu propio flash da miña cámara de fotos.

Enfúndome nunha jabardina beige, tipo Superman, e póñome a correr como unha tola, sacando fotos ás nubes. Co disparo do flash, as nubes van desaparecendo e as Polaroids esvaécense. Coa desaparición da nube, a persoa retratada na auga volve á normalidade, abandoando o lado escuro ao que fora sometido polos OVNI-Polaroids. Ao mesmo tempo, teño que rodar polo chan para evadir os disparos que dende o ceo veñen tratando de retratar.

Loxicamente, espertei antes de saber se salvara a humanidade, pero pola extinción á que se ven sometidas as cámaras Polaroid dáme que tivo bastante éxito a miña cacería.