domingo, 23 de dezembro de 2007
THERMOMIX (Onírica)
Hoxe, a falta de textos dende fai meses, encargarei un soño a domicilio con extra de mozarella.
Agora que pesan mais as ausencias e sobran os excesos, agora que o domingo asociase co Nadal nunha OPA hostil tradicionalista, agora é o momento de buscar un fuchanco onírico a medida.
Hoxe, meterei na thermomix da nosa pequena cociña as viaxes feitas e por facer, un relatorio dos bicos dados e os anotados no debe, un catálogo de pantasmas por decreto, as veces que estiven ao teu carón a miles de kilómetros de ti, medio litro de Licor Café, un hipnótico tipo Zolpidem, os desexos gardados no faiado, todas as mulleres que foron unha, as cidades que profanamos con espírito indómito, as adiccións incentivadas debaixo da túa saia, os amigos insomnes, os inimigos armados e os bancos que non fun quen de atracar.
Quen dixo que non existían os soños a medida?.
 
postado por Torreira ás 14:31 | Permalink | 9 visións
quarta-feira, 15 de agosto de 2007
Unha aparición
Hoxe non tiven un soño. Tiven unha revelación. Debeu de ser porque durmín no sitio máis cutre que podes botar á cara, con medo a espertar e que algún rato me tivese roído a deda gorda do pé.
Hoxe aparecéuseme en soños a muller de Touriño. Do presidente, non confundir coa velocidade.
Pois andaba eu pola piscina nun certame de contacontos, cun contiño que prosaba sobre o koruño, cando vía que a muller de Tou, cun biquini vermello, estaba entre o meu público.
Cando remataba a función, como se fosemos amigas de toda a vidiña, iamos dar un paseo, e cóntabame o anjustiada que se sente. "Non te podes dar unha idea, perseguida pola prensa. Non podes facer nada sen que estean detrás túa. Que estrés", dicía. Será que está agobiada e se aparece en soños para contarllo a xente? Ten superpoderes a primeira dama? Será publicidade subliminal, por iso levaba un biquini vermello? Serei eu unha medium?


Canto misterio sen resolver. Pero se vedes a Esther Cid, non a presionedes tanto, oh.

Etiquetas:

 
postado por Elianinha ás 21:18 | Permalink | 4 visións
sexta-feira, 3 de agosto de 2007
De volta a casa
Volvo á casa, está sendo noitiña, vou a pé. Á beira da estrada hai un xardín municipal, destes que pon en grande o nome do meu concello con flores de cores. Os xardiñeiros afánanse en que estea ben lexible, podan, transplantan, regan... eses choios típicos dos xardiñeiros. Do outro lado da estrada hai un alto, como un cantil pero en terra, do rebaixe da estrada. De súpeto, comezan a aparacer por aló enriba uns homes vestidos de negro, con armas rollo bazoca, e dispáranlle aos xardiñeiros.
Eu apártome do sitio e miro o conflito. Os xardiñeiros pola súa parte, a un berro de "xa están aquí estes fillos de puta" ao máis puro estilo que-vienen-los-charlis, pegan nas súas desbrozadoras, que se converten en armas potentísimas e devólvenlle os tiros aos do exército negro.
Como boamente podo, sigo no meu camiño e vou ata a miña vila, onde curiosamente hai unha rúa de pubs, en detrimento do negocio da tarta de queixo. Alí, na porta, unha antiga compañeira de traballo infórmame de que son os árabes que nos están a invadir. Entro, tomo algo, e penso que ao mellor debería refuxiarme nun lugar seguro.
Saio do local, e entro no do lado, unha tenda rollo hippie (tamén de nova creación). A dependenta dime que se finxo estar traballando non me pasará nada, que non se meterán comigo. Eu confío nela, ata que vexo que os demais que están na tenda están baixando por unhas esqueiras que dan ao pub anterior. A tía insiste en que me quede, pero para despistala collo e pídolle que me venda un cinto (que por suposto merco e póñoo, morrer pero con elejancia), e vou meténdome cara ás escaleiras. Mentres fóra, aumenta a tensión, óense disparos e máis disparos, e a xente corre dun lado a outro.
A xente que foi polas escaleiras entrou no pub, pero eu métome debaixo delas. Como son abertas e se me ve, tápome cun cristal transparente. Ábrese a porta da tenda e entran os árabes. A dependenta dille que está traballando normalmente, pero non debe de ser moi convincente, escóitase unha ráfaga de disparos. Matárona. De repente, un dos árabes comeza a descender pola escaleira na que eu me escondo, e grazas ao cristal transparente non me ve. Pega catro tiros por aí, e vaise.
Respiro aliviada. Soa unha musiquiña. O espertador. Son as 8,30 da mañá. Pero como vou ir eu traballar co cansa que estou?
 
postado por Elianinha ás 17:57 | Permalink | 2 visións
sábado, 23 de junho de 2007
A praia
Levo uns días que so soño coa praia, o mar e unha tumbona.
Pois así me vexo no soño, tumbada ao sol ben aceitadiña para non me queimar, cun libriño aberto e descansando enriba do meu peito, nunha praia con pouca xente na que so se sinte o mar e uns nenos xogando alá ao lonxe.
De súpeto alguén se senta ao meu carón, estende a toalla e colle un cigarriño, acércase a min e pídeme fogo, eu erguínme un pouco molesta, pois atopábame nunha especie de éxtase que levaba tempo buscando, e a verdade, que me viñera un ligón de praia a dar a murga pois como que non.
O tipo non tiña mala pinta, nin semellaba querer nada máis agás o que me estaba pedindo e notou deseguida o meu desagrado, eu busquei o mecheiro e dinllo, el prendeu o seu cigarro e pediume desculpas pola molestia. Eu que xa dera en sair da miña éxtase, collín tamén un cigarro e volvínme a tumbar pero sen deixar de observar ao meu veciño.
A praia ía quedando baleira, os nenos que andaban a xogar xa marcharan e o sol xa estaba a piques de agocharse; o tipo seguía ao meu carón mirando ao mar e sen intención de marchar.
Empecei a recoller as miñas cousas e cando xa tiña todo metido na bolsa, levanteime e púxenme o pareo pola cintura, o tipo ergueuse e axudoume a encartar a tumbona, eu díxenlle que non facía falla que xa me apañaba soa, pero él insistiu e cando rematou díxome que se quería podiamos cear algo no chiringuito, que levaba moito tempo na miña busca e que agora que me atopara, non podía deixarme ir sen intentar unha cea conmigo.
Pregunteille si me coñecía de algo e contestoume que de sempre, que era a muller dos seus soños; eu non o podía crer, pensei que o tipo era un pirado, ¡pero que sempre teño que atoparme cos pirados que andan soltos por ahí!, xa mo dicía miña nai, _non vaias soa, que nunca se sabe.
Seguinlle a corrente, pensei que sería mellor estar onde houbera máis xente polo que pudera pasar. Fomos camiñando ata o chiringuito e alí nos sentamos a cear, él empezou a falar e a contar unha morea de cousas que me deixaron tola, ¿cómo sabía tanto de min?, agora si que tiña medo de verdade, él como presentindo os meus temores, díxome: _non me teñas medo, seguro que si pensas un pouco lenbraraste de min. Eu xa había rato que non facía máis que pensar en quen podía ser o tipo, e de súpeto véuseme a mente aquel rapaz que cando eu estudaba 5 de EXB, veu novo a metade de curso e cando rematou desapareceu e nunca máis se voltou a saber del, Anxel paréceme que se chamaba, para saír de dúbidas pregunteille _¿eres Anxel?
_ves, sabía eu que se pensabas un anaquiño habíaste lembrar.
Entón explicoume que seu pai traballaba nunha emprese eléctrica e por iso sempre andaba de un lado para outro, pero que sempre ficara pensando en min e coa certeza de atoparme algún día, e parece que o día era hoxe...
De súpeto veu o meu compañeiro cunha caña, e salpicoume na barriga
_sinto sacarche do teu soño, pero traigoche unha caña ben fresquiña.
_graciñas Anxel estabaa desexando...
 
postado por Son Unha Xoaniña ás 00:28 | Permalink | 0 visións
quinta-feira, 14 de junho de 2007
soño húmido
- non te cabrees por iso muller que é peor!

- como non me vou cabrear, toliña?

- sabes que non me gustan os diminutivos. falo só para cabrearme, pero non, hoxe non.

- aiii... por que?

manola estaba chorando. non sabía moi ben por que, porque el non lle gustaba. era un bó rapaz, pasábano ben, rian moito. con el conseguira esquecerse dos seus problemas, das cousas que lle daban voltas na cabeza. e agora, dende que deixou o seu cepillo de dentes na casa, todo mudara de súpeto. daba a impresión de que era todo máis serio, máis importante.

- tola, non sei por que me volven todas esas lerias á cabeza.

- deixa que saian, deixa que veñan e dean todas as voltas que queiran, deixa que flúan, se non quedarán dentro e seguirás con ese cabreo que te trae amargada dende hai moito tempo.

- xa estás con esas trapalladas espirituais!

- sabes que funcionan. mírame a min.

- ...

dende había uns meses que á manola lle andaba un ruxe ruxe de preguntarlle á tola por algunha daquelas 'movidas' que tanto lle falaba e que tan ben lle funcionaran. só había que vela, tan guapa, tan deslumbrante, tan fascinante. quedaran atrás, moi atrás, os tempos das roupas flouxas e escuras, das depresións, do seu andar encollido, dos choros, dos desencontros amorosos... estaba claro que era outra.

- págalle á conta ao camareiro que imos dar un paseo.

preto da terraza había un camiño que levaba á fraga onde tanto xogaran de pequenas. o seu xogo preferido era imaxinarse que eran unhas princesas atrapadas no medio do monte, onde os piñeiros, os fentos, os carballos eran os soldados que as custodiaban. un día chegarían os principes azuis a salvalas e imaxinaban o encontro. peiteabanse unha á outra, adornábanse coas flores que atopaban, subían ás árbores para ver chegar á xente e ver se eran os seus príncipes, para imaxinar que estaban na torre dalgún impresionante palacio. sentíanse presas do seu pequeno universo e o monte dáballes liberdade para ir a outros mundos.

- que ben o pasabamos aquí, lembras? que bonito sería volver a xogar coa inxenuidade daqueles tempos. aquí é onde eu quero estar, daste conta? é aquí!

- xa, seino, por iso vimos pasear aquí.

- xa, claro.

pasaron uns poucos minutos paseando, coas lembranzas a rebulirlle polas súas cabeciñas. sentaron nun prado de herba tenra, vendo as nuves e os paxaros, e sentindo como o ar fresco lles daba na cara. manola tumbouse. e tentou relaxarse, que os pensamentos se lle foran a través do seu corpo cara a terra que sentía xusto debaixo. acariñaba a herba cos seus dedos. desexou estar completamente espida, sentirse liberada, parte da natureza que a embriagaba.

- tola.

- si?

- non quixera marchar nunca daquí. quixera quedarme aquí para sempre.

- ese é o teu problema.

- que dis?

- si. aínda segues esperando ao teu príncipe azul.

non puido aguantar nin un só segundo as bágoas que inundaron os seus ollos, que emborronou a imaxe da natureza que as envolvía.

- fíaste de min, manoli?

e púxolle unha man na fronte, dándolle unha pequena caricia pola cara.

- si, tola, si. levo un tempo querendo preguntarche por 'esas cousas', non sei moi ben como tratalas, non sei se creo nelas, pero necesito que me axudes, e ti sempre fuches unha moi boa amiga. déixome nas túas mans.

- pois entón, reláxate, libérate. chora, patalea, durme, fai o que queiras.

a man da tola quedou na fronte de manola, e manola sentía que lle pesaban os ollos.

- a miña man é túa.

manola colleulle a man e fixo que lle masaxeara o pelo, gustáballe moito que llo tocaran, lentamente, sen presas. as cavilacións deixaban de ser tan importantes e a relaxación estendíase coma a auga dende o pescozo ata a punta dos pes. o desexo de espirse volveu agora e pensou que á tola non lle importaría. un por un foi desabotoándose a blusa ata que sentíu a frescura nos seus peitos. baixou a cremallera da falda e notou como alguén (sería a tola) lla retiraba esvarando polas súas pernas. a lenta masaxe da cabeza seguía e seguía. notou como unha man baixaba polo pescozo, rozando a pel coas xemas dos dedos. outra man percorría a perna parándose no muslo. quedou alí, no interior do muslo, quecendo. unha man máis navegaba polo brazo, subindo e subindo ata que chegou ao sobaco. a calor dunha nova man moveuse lentamente ata chegar ao peito. así quedou durante uns minutos, sentíndose flotar entre a herba e as mans que a facían levitar sentindo o ar fresco que a inundaba por todos os recovecos do seu corpo.

e entón, lentamente, as mans comezaron a moverse, sen deixar un só anaquiño de pel sen explorar. todos e cada un dos poros do seu corpo sentiron que estaban vivos, que existían. emborrachábase pouco a pouco coas oleadas de intensas sensacións que lle chegaban de todos os lugares, algúns nin sabía que existían, e algús outros parecían estar fóra do seu propio ser.

e o orgasmo chegou. un orgasmo por cada parceliña de pel. un orgasmo múltiple concentrado nun só.

cando por fin puido respirar, sentiuse realmente ben. como se fose outra persoa, sen deixar de ser ela mesma, manola.

abriu os ollos e estaba soa, vestida. coa súa blusa, sen sostén, coa súa falda, tal e como saíra hoxe pola mañá de casa. era noite e había unha lúa chea impresionante, moi fermosa.

e, por fin, espertou.

Etiquetas: , , , ,

 
postado por Anónimo ás 11:25 | Permalink | 1 visións